Жнівень выйшаў. Восені пачатак.
I па ўзлессі жоўтыя сляды.
Сілы правяраюць птушаняты –
Б’юць па голлі крыллем маладым.
Правяраюць хорам галасістым
Крылляў адгадованых узмах,
Значыць, першы вецер ледзяністы
Ім другі пакажа сёння шлях.
Там на поўдні – сонца і крыніцы,
Дзень пагодны, цёпел і вялік,
Толькі верабейчыкі-тубыльцы
Разважаюць ціха: чык-чырык...
Па дарогах зярняты збіраюць,
Што схаваны пылам і жарствой.
Племя вераб’інае! Ты знаеш:
Тут зімой таксама хараство.
А пакуль на небе многа сіні,
Як ты, вецер, хмары ні гані...
А пакуль – лістота на асінах
Гулкімі шархоткамі звініць,
Сонца па-ранейшаму няспынна
Раскідае стрэлы па зямлі,
Як дзяўчаты, стройныя рабіны
Чырванню адменнай зацвілі.
Мы яшчэ з лясамі пагаворым,
Арахоў насыплем у прыпол,
Хай сабе, што восеньскія зоры,
Як апорты, падаюць на дол.
Хай сабе,
Што птушак будзе меней,
Мы і самі добра запяём!..
Нам дзяўчаты песнямі заменяць
Самых галасістых салаўёў.
Прыйдуць ветры,
Разгайдаюць струны,
Раскалышуць нетравыя сны,
Пройдзе сонца па гусцейшай руні,
Будзе ўсё падобна да вясны.
І калі часамі дождж заплача,
Шэрым зайцам скочыць па двары...
Не сумуйце, мы яшчэ паскачам
Да апошняй ранішняй зары.