I
Ад рук, ад вуснаў, ад вачэй тваіх
Пачаўся свет – ласкавы і пакорны.
А што было, скажыце мне, да іх
У заінелай з нелюбі прасторы?
Як грэліся б ад позіркаў цяжкіх
Мужчыны у сваім мужчынскім горы,
Калі б цябе не выснілі вякі –
Цябе, што гэтак шчодра ўсіх адорыць.
Прыйшла ты – кветкі выраслі ля хат,
I гнёзды нараджалі птушанят,
I цёпла стала ўсюды, нібы ў леце.
Мужчына усміхнуўся сам сабе,
Бо зразумеў, самотны, – за цябе
Няма нічога ласкавей на свеце!
II
Няма нічога ласкавей на свеце,
Як чуць тваё святочнае імя,
Цябе, яшчэ нядократкаю, стрэціць
I позірк сарамлівы пераняць.
I са спакусаю змаганне весці,
I зразумець, што свет твой – чысціня.
I лаяць вусны – іх жа не адвесці,
Іх, нібы хваляванне, не суняць.
Шаптаць у радасці «Кахаю» – як замову,
I цалаваць у лёце твае словы –
Мой дзень пагодзіцца ад іх, ад іх.
I, несучы святло тваё праз годы,
Да ісціны дайсці, што назаўсёды
З’яднала нас прырода удваіх.
III
З’яднала нас прырода удваіх,
Як два крылы – свайго палёту прыклад,
Як два вечназялёныя гаі,
Як хвалі дзве, што абняліся звыкла.
Я да цябе, сасмаглы ўвесь, прынік,
Ты да мяне, шчаслівая, прынікла,
I радасная тоеснасць, бы крык,
На ўсе вякі адна – адна! – узнікла.
I хто сказаў, што наш саюз – палон,
Што, нібы крыж, цяжкі і сумны ён?
Я ўсё жыццё яго гатовы несці!
З табою не цяжкі ніякі крыж:
На нас, сівых, ты строга паглядзіш –
I мы дабрэем пры табе, як дзеці.
IV
І мы дабрэем пры табе, як дзеці,
I галаву кладзём табе ў прыпол.
Мы, неслухі, даёмся нават песціць
I зла не заўважаем навакол.
I супакойваемся ў ціхай песні
Ад свету тлумнага, што меле нас на змол.
I нават чуем, як далёка дзесьці
Спадае ліст, бы мятлушка, на дол.
Калі ж ты і параніш нас, бывае,
Сама і лечыш – хутка зажывае,
Як ты душы кранешся, ран саміх.
I зноў ля нас засвецяць шчодра промні,
I мы тады з удзякаю успомнім:
Тваё жыццё – як бліскавіцы міг.
