Усе мы госці на гэтай роднай зямлі.
Кожны чалавек нарадзіўся толькі для таго, каб памерці.
Ужо нараджаючыся, мы паміраем: упершыню ўдыхнуўшы паветра, мы выдыхаем яго ў апошні раз.
Час хавае ў сабе і спеліць расстанне.
На вельмі кароткае імгненне з’яўляемся мы ў гэты свет.
Дык навошта прывыкаць да яго так, як прывыкаем мы да вечнасці?
Навошта нам гэтак прагна трымацца за тое, што ўсё роўна неўзабаве, нібы чужую цацку, давядзецца аддаваць?
Усе зважаюць на час, і толькі сам час ні на кога не зважае.
Усе мы лішнія тут?
А гэты свет – чужая цацка, і яна не для нас?
Не, няпраўда, – і не чужая, і менавіта для нас!
Усё, што пасеяў час, – узыходзіць.
I нараджаючыся, чалавек не памірае, а ўпарта жыве, бо паміж першым уздыхам і апошнім выдыхам – такая несхадзімая прастора, такое віраванне і такі шал жыцця, што мы паспяваем начыста забыцца, што свет не вечны, а мы – усяго толькі госці ў ім.
Не, не лішнія мы на зямлі!