Вырасла дачка Лявона Марыська, пара замуж аддаваць. Справіў ён дачцы вяселле і, адпраўляючы ў чужую сям'ю, параіў: "Калі будзе надта цяжка, нікому не жалься. Ідзі ў лес, выберы дрэва і толькі яму адкрывай сваю душу".

Прайшло нямнога часу. Паехаў Лявон да дачкі. Узяў сякеру і павяла яго Марыська, каб паказаць тую бярозку, што ведала ўсе яе беды і крыўды. Бярозка стаяла ўчарнеўшая.

Ссек Лявон дрэва, знутры яно было нежывое. "Гэта-ж твой боль, гэта-ж твой жаль спарахнілі гэтую бярозку, - бо ты доляй сваёй жалілася ёй. Дрэва і то спужалася такой долі", - патлумачыў бацька дачцы. Марыська, горнучыся да бацькі, спытала: "Татачка, а чаму паміж людзей я не знайшла каму пажаліцца ?" Лявон маўчаў.