Адамка успамінае маленства, маці, якая памерла, пакінуўшы васьмігадовага сына і крыху старэйшую дачку. Памерла яна, заўважыў хлопчык, неяк не так, як трэба, бо пахавалі яе не на могілках, а за плотам (так найчасцей хавалі самагубцаў). Жывуць яны з сястрой у прыгожым мураваным доме, але ў самым яго нізе, дзе з вакна відаць толькі ногі людзей.

Ганулька спачатку зарабляла нейкія грошы падзёншчыцай - мыла багатым падлогу, дапамагала па гаспадарцы. Потым яе перасталі браць на такую працу. Адамка чуў ад дворнічыхі, што ганарыстых паны не любяць.

Брат і сястра вымушаны былі пайсці працаваць у рэстаран. Адамку паставілі за лёкая. "Ганульку адзелі, як кралю якую, але работы не назначылі ніякай..." Наліваючы віно ў шклянкі "чыста і багата адзетых паноў", з якімі за сталом сядзіць "родная, каханая сястрычка", хоча крыкнуць Адамка на ўвесь белы свет: "Кідай, сястра, безработную службу! Кідай, дарагая мая!"