Непагодныя дні.
Ні прасвету, ні сонца,
Толькі вецер гудзе і гудзе увушшу,
I пякельным туманам нябачаны стронцый
Раз’ядае істоту маю і душу.

Я ніколькі наступнай вайны не баюся,
Не, у атамным пекле Зямля не згарыць,
Не дрыжу перад будучай бойкай у скрусе,
Бо ніхто і нікога не зможа скарыць.

Хоць не будзе вайны, не ўзарвуцца ракеты,
А жыццё не ўратуе ніхто і нідзе:
Смерць ідзе па Зямлі, выбіраючы мэты
У паветры, на сушы, у мёртвай вадзе.

Мы патруцім сябе радыяцыяй, газам,
Выесць вочы і душы настылыя дым.
Смерць нячутна ідзе, каб не згінулі разам,
A знікалі павольна адзін за адным.

У нябыт адыходзяць счарнелыя пушчы,
Самагубствам канчаюць маржы і кіты.
Акіяны і рэкі дзівак невідушчы
Вынішчае ў прыпадку сваёй слепаты.

За мільёны гадоў не здалелі скалечыць
Так Зямлю, як яе пакалечылі мы.
I сябе і яе давялі да галечы,
А яна ўсё маўчыць, як цярплівы нямы.

А каб мела язык, як яна б закрычала:
«Пашкадуйце, няшчасныя, хоць бы сябе.
Ці не бачыце вы, што «вучонасці» джала
I бяздумная пыха ўсё жывое заб’е.

Знікнуць людзі і рэкі, салавей адспявае,
I, магчыма, з галактык убачаць здаля,
Як павольна плыве, у Сусвеце нямая,
У адвечнай жалобе пустая Зямля».

Уратуйце Зямлю, апантаныя людзі.
Можа, шчасце хоць вашым
прапраўнукам будзе!