Там, дзе сёння стаяць муры Магілёва, калісьці "драмала пушча ў сотні гоняў". У ёй жыў Машэка, "разбойнік страшны на ўвесь мір".

Даўней было шмат асілкаў. Машэка "дзіцём нясці ўжо мог калоду, якой трох сталых - не маглі". Аднак па натуры ён быў ціхі і лагодны. Змяніўся хлопец, "да крыві людской стаў ласы, сваё пакінуўшы сяло", праз дзяўчыну.

Машэка і Наталька былі аднагодкі. Сябравалі ў дзяцінстве, а "пасля і самі не спазналі", як прыйшло каханне. "Наталька ў вёсцы між сваімі найпрыгажэйшаю была". Не адзін хлопец ціха ўздыхаў па ёй, зайздросцячы Машэку.

Хлопцу выпала чарга гнаць плыты на Украіну. Вярнуўшыся ў вёску, ён даведаўся, што Наталька жыве ў доме багатага баярына, што дзяўчына "зраклася мілага свайго".

Не меў Машэка такой сілы, каб разваліць сцены замка, дзе быў вораг з яго каханай. 3 дня ў дзень хмурней ён станавіўся, расла ў ім помста.

Дачакаўшыся вясны, Машэка ўцёк у пушчу.

Спачатку дань жыццём плацілі
Яму адны багатыры,
Пасля знаходзілі ў магіле
Спачын і вёсак жыхары.