Кабылка –
Пстрычкаю заб'еш.
Палоска –
Барана ледзь-ледзь памесціцца.
Зямля ўтравела –
Не бярэ лямеш,
Па ёй вясну і восень
Ліўні месяцца.
Сваю палоску вузкую

Араць
Мужык падаўся з сошкай
З самай раніцы.
Арэ, арэ –
Не можа рады даць.
З апошніх сіл
Мышастая стараецца.

Пыхцеў, пацеў,
Ды больш не змог цярпець,
Над сошкаю-крывуляй
Гнуцца пол азам.
– Пайшла ты,
Каб цябе задраў мядзведзь!
Ён на кабылку
Вылаяўся голасна.

Тут як на ліха тое
З-за кустоў
Мядзведзь бахматым возам
Грозна сунецца.
– Тваю я просьбу
Выканаць гатоў, –
Глядзіць вачмі
Галоднымі і сумнымі.

– Чакай,
Дай баразну дагнаць,
Кумок, –
Мужык прытупвае
Нагамі босымі, –
Каб не напёк
Паўдзён твой буры бок,
Тым часам ляж
У засень пад калёсамі.
А сонца паліла, смаліла.

Як слёзы,
Сцякала жывіца.
Паблізу па лесе хадзіла
Палохала стрэльбай лісіца.

– Ніколі я не махлюю!–
Крычала хітруха старая.–
Па лесе блукаю,
Палюю,
Ваўкоў, медзвядзёў страляю.

Мужык схмурнеў,
Ён сам сабе не рад.
I баразне канец.
Каб з кім параіцца.
Лісіца тут
Насустрач акурат,
Хвастом віхляе,
Весела ўсміхаецца:

– Тваю бяду
Я лапай развяду,
Распраўлюся
Я ў момант з ненажэраю.
А заўтра раніцай
Сюды прыйду –
Ты мусіш мне аддзячыць
Шчодрай мераю.

Мех шэрых,
Мех белых курэй
Ты мне прынясеш за паслугу.
А зараз за справу хутчэй!
Мядзведзь насцярожана слухаў...