Дзіцячая хата - гэта ўстанова, у якое трапляюць дзеці, якія страцілі бацькоў ці ж астатнія без іх апекі. Таксама сюды рушаць дзеці, якія патрабуюць у дапамогі і апецы дзяржавы. У Расіі існуе велізарная колькасць падобных устаноў. Дзіцячыя хаты існуюць ледзь-ці не ў кожным горадзе, і часта не адзін, а некалькі. Сюды трапляюць дзеці розных вякоў і па розных прычынах. Гэта і тыя дзеці, якія пазбавіліся бацькоў па трагічнай выпадковасці, і тыя, якіх маці пакінулі яшчэ ў радзільнай хаце, і тыя, чые мамы і таты пазбыты бацькоўскіх праў. На сёння праблема сіроцтва мае задаволена-ткі вялікія маштабы. Пра ўмовы ўтрымання дзяцей пры гэтым ніхто не шырыцца. Так, вядома, дзяржава падтрымвае хаты малютак, дзіцячыя хаты і іншыя прытулкі. Але ўсё ж там увесь час чагосьці бракуе... І, калі праблема з матэрыяльнымі дабротамі цалкам развязальная - дапамагаюць фундатары ці проста неабыякавыя людзі, то вось нястача клопату і ўвагі - гэта вельмі сур'ёзная праблема.
Дзеці, якія жывуць у дзіцячых хатах, апынаюцца выключанымі з сямейнага выхавання, з сямейнага жыцця. Дзяржава можа даць дзіцяці, які выхоўваецца ў дзіцдоме, толькі вызначаныя сацыяльныя гарантыі: жытло, дармовая другая адукацыя і г.д. Але ці спраўляецца дзяржава з пытаннямі выхавання? Статыстыка паказвае, што няма, далёка не спраўляецца. Усяго каля 10% выхаванцаў дзіцячых хат, знаходзяць сапраўды годнае месца ў жыцці. Астатнія ж робяцца злачынцамі, наркаманамі ці алкаголікамі. Што ж падштурхоўвае дзіцдомаўцаў да такіх паводзін?
Існуе некалькі прычын, якія ўплываюць на дадзеную сітуацыю. Першае, сістэма працуе як адзін вялікі канвеер. Дзіцяці, ад якога адмовіліся ў радзільні, перадаюць па ланцужку спачатку ў хату малюткі, а потым і ў вялікую дзіцячую хату, дзе даводзіцца з векам пераязджаць з корпуса ў корпус. Дзіцяці даводзіцца пачынаць некалькі раз усё спачатку, ён абвыкае да таго, што сталыя, якія знаходзяцца вакол яго, - гэта "часовая з'ява", і яно па сканчэнні часу змяняецца.
Другая праблема складаецца ў замкнёнасці прасторы дзіцячых хат. Дзеці тут і жывуць, і вывучаюць школьную праграму, і вучацца ўзаемадзейнічаць з аднагодкамі і сталымі, і праводзяць вольны час. Вакол жа сябе яны бачаць толькі такіх жа сірот. У выніку большасць дзяцей папросту не ведае, як трэба слушна весткі дыялог з навакольным светам. Апроч гэтага, дзеці, якія выхоўваюцца ў дзіцдоме, абвыкаюць належыць на дзяржаву. Маўляў, яно і накорміць і апране. Такая памылка часцяком рабіцца прычынай таго, што выраслыя сіроты не кахаюць і не хочуць працаваць нават для ўласнай выгоды.
Людзі, якія выхоўваліся ў дзіцдоме, не прывучаны слушна расходаваць грошы, самастойна ўладкоўваць побыт і нават жыць у адзіноце (бо яны абвыкаюць жыць "сем'ямі" з некалькіх чалавек). Часцяком, пасля выпуску з-пад дзяржаўнай апекі, быўшы яшчэ зусім юнымі падлеткамі, яны не могуць знайсці дакладныя арыенціры ў жыцці і лёгка трапляюць пад чужы ўплыў, таму і так вялікі адсотак алкаголікаў, наркаманаў і злачынцаў.
Але ўсё апісанае - гэта вынік, які назіраецца ўжо пасля выпуску. А на шляху да яго стаяць некалькі гадоў, праведзеных у дзіцдоме. Дзеці, якія трапілі туды, зусім не вінаваты ў гэтым. З грунту, выхаванцы дзіцдома абсалютна такія ж дзеці, нічым не горш і не дурней тых, якія выхоўваюцца ў сем'ях. Проста ім не павезла, іх абдзялілі ўвагай і матчыным клопатам, яны не адчувалі таго кахання, якую часам нават не шануюць звычайныя "хатнія" хлопцы. Але ў многіх людзей існуе рэальная магчымасць дапамагчы такім дзеткам. Хай не ўсынавіць кінутага дзіцё, але аформіць над ім апеку ці патранаж - гэта цалкам даступна свядомаму сталаму чалавеку, які вырашыць падарыць чалавечку няшмат шчасці і цеплыні.
Помніце, дзеці, якія патрапілі ў дзіцдом, ні ў чым не вінаваты. Яны таксама заслугоўваюць каханні, увагі і цеплыні. Падорыце ім кавалачак свайго шчаслівага жыцця і, можа, вы тым самым выратуеце адну з лёсаў.