Беларусь... Як шмат значыць гэтае слова для нас - яе дзяцей. Тэта і родныя, знаёмыя з дзяцінства краявіды, і прыгожыя, працавітыя, сціплыя людзі. Гэта і родны дом, у якім нарадзіўся, і мілагучная маміна мова, і сцежка, па якой пайшоў упершыню, і клёкат буслоў... Усё гэта і шмат чаго іншага - «Беларусь мая сінявокая». Жывём мы на гэтай чароўнай, багатай зямлі і за штодзённымі клопатамі не зауважаем яе хараства, прывыкаем да ўсёй гэтай прыгажосці. I па-сапраўднаму адчуваем Радзіму толькі ўдалечыні ад яе. Як хочацца тады пачуць гучанне роднай мовы, убачыць роднае неба, удыхнуць роднага паветра. Вось ужо некалькі гадоў мы з класам ездзім улетку на адпачынак у Балгарыю.

Там прыгожа, весела і цікава. Але на радзіме ўсё-такі і дыхаецца лягчэй, і смяецца весялей, і спіцца мацней. I я ведаю, чаму: я - дома. Гэта - мае. I разумею перажыванні М. Багдановіча ў вершы «На чужыне»: Вакол мяне кветкі прыгожа красуюць,- Маркотна між іх я хаджу адзінок, Аж бачу - мне сіняй галоўкай ківае Наш ровны, забыты ў цяні васілёк. Радзіма - не толькі родная краіна чалавека, дзе ён жыве, а гістарычная, культурная спадчына яго народа. Беларусь - зямля нашых продкаў, багатая на падзеі і імёны.

Асновай жа духоўнага скарбу людзей, іх творчасці з'яўляецца родная мова. Мова - не толькі сродак зносін, але і жывая гісторыя, бо ў ей знайпілі адлюстраванне ўсе падзеі чалавечага жыцця. Многія выдатныя сыны Беларусі апявалі яе ў сваіх вершах. Але ёсць у нашай краіне і патрыёты - людзі, якія паважаюць Бацькаўшчыну, з болем пішуць пра яе становішча. Гэта перш за ўсё беларускія паэты і пісьменнікі.

Сярод іх - Ніл Сымонавіч Гілевіч. Паку ль паэты будуць пець - Не быць Радзіме безыменной, Зямлі бацькоў - не анямець... Дай Божа, каб гэта сапраўды было так! Каб мы, беларусы, маглі ганарыцца не толькі сваей краінай, але і сваей мовай. Беларусь - мая маці і мова.

Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю, на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашай мілай матулі-Беларусі, павінны ведаць, што краіна, у якой мы жывём, - гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што ў нас ёсць. Патрэбна толькі сэрцам адчуць еднасць з ёй, услухацца ў родны гоман шапатлівых лясоў, пачуць мілагучны спеў Нёмана і Дзвіны, Сожа і Прыпяці, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля. «Кур-лы, кур-лы, кур-лы...» Адлятаюць у вырай журавы. Так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць, як там, у іншых краінах. Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, «дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя, шчырыя словы і добрыя людзі»? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на роднай зямлі? А шчаслівымі журавы будуць толькі тады, калі Яны вернуцца дадому, на Белую Русь.