31-01-2017, 09:18

Мікола Мятліцкі - Санеты Чарнобыля

1
Сцяжыны лёсу пазаплёў палын,
Бальшак Жыцця жарства наўсцяж укрыла.
I восенню пустэльнаю паныла
Шугае ў небе жураўліны клін.

I толькі мой балесны прыпамін
Імкне на ўлонне шчасця легкакрыла –
Там памяць дні калішнія ўзвіхрыла,
Пунсова рдзее гронамі калін.

Мне зноўку час адкрыўся беззваротны –
I адступіўся травастой смяротны,
Вяскоўцы звычна крочылі сцягой.

Быў іхні дзень. Быў іхні рух мне бачны.
Жыцця галасам упіваўся Бабчын.
I не было рэальнасці другой.

2
Ступаю ў лес – падсушаным сіўцом
Хрусціць дарога спудна і сіроча.
Хваін сцяна, як тая патароча,
Гарбаціцца за бліжнім азярцом.

Цячэ рака Жыцця. Яе плыўцом
Душа пачуць сябе ніяк не хоча.
Бо ветру ўзвей пагрозліва шапоча,
Нібыта Божы свет – перад канцом.

I шнарыць смерць па выселеных хатах.
Насенне зла схавана ў чорных спратах,
Чакае зноў сусветнага сяйва.

Рыпіць напята лёсу калымага.
Глядзіць сляпое вока саркафага
Удалеч з-пад графітнага брыва.

3
Клады кусты акацый аплялі,
Крыжы збуцвелі, мытыя дажджамі.
Маланкі, паласуючы крыжамі,
Жагнаюць шыры мёртвае зямлі.

Нямыя зоркі, нібы вугалі,
Раздзьмутыя сусветнымі вятрамі,
Падкажуць: ты – удзельнік вечнай драмы
З дакладнай назваю «Жылі-былі...».

Спадае неба ядзернай шугой,
Даводзячы: няма зямлі другой,
Жыць гэтай у душы тваёй да скону.

Ступаючы зыбучаю жарствой,
Ты ў згоды знак ківаеш галавой,
Дыханнем грэеш выстылую зону.

4
Амшэлыя дрыгвянішчы балот
Пачылі ў часе. Сцішаныя клеткі,
Каналамі пасечаныя, сведкі
Тых дзён, калі рыкасты свой паход

Вяло на бросню камарыных вод
Апусташэнне. Дуб, астатнік рэдкі,
Шацёр ускіне ўдалечы. Дым едкі
Паўзе з лаўжоў падальш за ржавы дрот.

Сканала Гала. Ядзерным засевам
Над кветкай кожнай і над кожным дрэвам
Прайшоў жахотна-помны красавік.

Глядзяцца ў неба з адзічэлых клетак
Тугой расстайнай вочы жоўтых кветак –
Абула смерць венерын чаравік.

5
Лісіны груд сінее сон-травой,
Не калыхнецца радасным галасам
Абсяг вясновы. Змораная часам,
Глухая ціш агусла ў шатах хвой.

I толькі неба барвай агнявой
Заход пазначыць. Зоркавым папасам
Пакрочыць месяц – сполашным грымасам
Не будзе ліку над зямлёй сівой.

Жахнуцца ўладзе смерці. Тут яна
Крыніцы ператруціла да дна
I, ўсцешная, касу нясе высока.

I толькі гляне ранак агнявы:
Засіненае вочка сон-травы
Зірне няўцям – вясны жывое вока.

6
Бруіцца Прыпяць у жвірах праменных,
Між ніцых лоз жывы крышталь святла.
Забыты ўзмах рыбацкага вясла.
Самоціцца чырвоны бакен лены.

Віхурай смерці носяцца рэнтгены,
Бяда гняздо на шмат вякоў звіла,
I водны плёс – сама пуціна зла,
Якой Харон плыве праз час нятленны.

Ён гоніць човен сінім шляхам водным
Пад небам абыякавым, халодным,
Ускінуўшы сівую галаву.
Здавён заняты промыслам выгоднмм,
А я, душу суцішыўшы, заву
Абсягі пекла й сёння краем родным.

7
Зямля мая забылася пра жыта.
Не пружыстая хваля збажыны
Гадзінай шараю калыша сны –
Ў палын-гарчак туга яе павіта.

Вядзе Зямлю высокая арбіта.
У рострубе касмічнай гаманы
Хто ўчуе нас? Ў сусвеце мы – адны.
Ўчынілі змоўчна зло і – шыта-крыта.

Глядзіць мірганнем зор сусвет халодны,
Бы ведае: наступіць час бясплодны
I згіне жыццядайная Зямля,

На промнях радыяцыі бязвінна
Згібее, як самотная жанчына,
Што нарадзіць не здатна немаўля.
Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.