23-09-2016, 18:15
Янка Сіпакоў - Шахматы
Руская балада. XIX стагоддзе
«Палац князёў» — астрожная вязніца.
I ўдзень тут свечка хліпкая гарыць,
I полымя пудліва мітусіцца,
Як сполахі няздзейсненай зары.
Прыціхла вёсачка малая пад гарою
З вялікай назвай навырост — Чыта.
Ад свету адгароджаная мроя
Завостранымі мачтамі плата.
— Ваш ход. Вы не забыліся, прабачце?
— Я? Што вы — помню. Ход і праўда мой...
— Хадзіць так нельга...
— Нельга? Хто там плача?
Што за дзіця ў турме?!
Хутчэй адпраў дамой!
На яго месцы закруціўся б кожны,
Як трэска на узвіраным плыву,
Каб катаржнікаў шаць яснавяльможных
Звалілася вось так на галаву.
Хаця астрожнікі адзеты не па модзе,
Ды князь — ёсць квязь:
памылішся здаля.
І камендант, здараецца, заходзіць
У шахматы з князямі пагуляць.
— Ваш ход, — кажу. — Чакаю зноў, васпане.
Ратуйце караля хутчэй свайго...
Звініць зланцужаны астрожнік у кайданні,
I камендант сапе каля яго.
Князя, князі... Не вопраткай — абліччам.
Дый камендант — не прыстаў станавы:
Як катаржнікаў, ён на «ты» іх кліча,
А як князёў — з пашанаю, на «вы».
А што ты зробіш!
Сувязі — то ж мара.
Уся сталіца ў іх руках амаль.
I родзічы шыкоўныя і зараз
З’язджаюцца хутчэй за ўсё на баль.
А што нам баль! I той вунь абадранец
На балях гэтакіх яшчэ нядаўна ззяў,
А зараз вуліцу мяце — таксама танец! —
I смецце носіць на падводу. Звяў.
Але ж, але ж... Нягледзячы на гэта,
Нягледзячы на снежаньскі зімовы гром,
Блішчаць на сваяках іх эпалеты.
А сем'і іх знаёмыя з царом.
Таму да дзекабрыстаў пасля працы
Заходзіць пагуляць як да сяброў,
Хоць ведае: гідліва атрасацца
Ён будзе потым доўга ад клапоў.
Клапы, клапы... Як церпяць іх князёўны,
Што на спатканні ходзяць у астрог,
Стамлёныя абразаю вандроўнай,
Пасля такіх даўгіх, як лёс, дарог?!
Ужо і дзеці ў цэлях, бач, галосяць —
Ахвяры неабдуманай любві.
Яны — адрынутыя. I ніхто не ўпросіць
Вярнуць яснавяльможнасць іх крыві.
I ўсё ж ён астанецца ў іх даверы —
Нашто яму вяртацца на раллю...
— Хадзіце. Пагражаюць афіцэры
Вашаму, зірніце, каралю.
Што гэта — дзёрзкасць?
Ці якія змены?
Ён жа адказвае за кожны іхні крок...
Няма акон — у цэлях толькі сцены,
Няма святла — між сценаў толькі змрок.
Што, далажыць аб дзёрзкасці начальству? —
Вам шах! Не дапаможа пешак раць.
Не, лепей з князем,
мусіць, не змагацца,
Не, лепей князю ўсё-такі прайграць.
Здаецца камендант.
I мару, нібы промнік,
Хавае ад сібірскіх лютых бур:
А можа, і князі яго успомняць,
Як вернуцца — хто знае? — ў Пецярбург.
«Палац князёў» — астрожная вязніца.
I ўдзень тут свечка хліпае, гарыць,
I полымя пудліва мітусіцца,
Як водбліскі няздзейсненай зары.
«Палац князёў» — астрожная вязніца.
I ўдзень тут свечка хліпкая гарыць,
I полымя пудліва мітусіцца,
Як сполахі няздзейсненай зары.
Прыціхла вёсачка малая пад гарою
З вялікай назвай навырост — Чыта.
Ад свету адгароджаная мроя
Завостранымі мачтамі плата.
— Ваш ход. Вы не забыліся, прабачце?
— Я? Што вы — помню. Ход і праўда мой...
— Хадзіць так нельга...
— Нельга? Хто там плача?
Што за дзіця ў турме?!
Хутчэй адпраў дамой!
На яго месцы закруціўся б кожны,
Як трэска на узвіраным плыву,
Каб катаржнікаў шаць яснавяльможных
Звалілася вось так на галаву.
Хаця астрожнікі адзеты не па модзе,
Ды князь — ёсць квязь:
памылішся здаля.
І камендант, здараецца, заходзіць
У шахматы з князямі пагуляць.
— Ваш ход, — кажу. — Чакаю зноў, васпане.
Ратуйце караля хутчэй свайго...
Звініць зланцужаны астрожнік у кайданні,
I камендант сапе каля яго.
Князя, князі... Не вопраткай — абліччам.
Дый камендант — не прыстаў станавы:
Як катаржнікаў, ён на «ты» іх кліча,
А як князёў — з пашанаю, на «вы».
А што ты зробіш!
Сувязі — то ж мара.
Уся сталіца ў іх руках амаль.
I родзічы шыкоўныя і зараз
З’язджаюцца хутчэй за ўсё на баль.
А што нам баль! I той вунь абадранец
На балях гэтакіх яшчэ нядаўна ззяў,
А зараз вуліцу мяце — таксама танец! —
I смецце носіць на падводу. Звяў.
Але ж, але ж... Нягледзячы на гэта,
Нягледзячы на снежаньскі зімовы гром,
Блішчаць на сваяках іх эпалеты.
А сем'і іх знаёмыя з царом.
Таму да дзекабрыстаў пасля працы
Заходзіць пагуляць як да сяброў,
Хоць ведае: гідліва атрасацца
Ён будзе потым доўга ад клапоў.
Клапы, клапы... Як церпяць іх князёўны,
Што на спатканні ходзяць у астрог,
Стамлёныя абразаю вандроўнай,
Пасля такіх даўгіх, як лёс, дарог?!
Ужо і дзеці ў цэлях, бач, галосяць —
Ахвяры неабдуманай любві.
Яны — адрынутыя. I ніхто не ўпросіць
Вярнуць яснавяльможнасць іх крыві.
I ўсё ж ён астанецца ў іх даверы —
Нашто яму вяртацца на раллю...
— Хадзіце. Пагражаюць афіцэры
Вашаму, зірніце, каралю.
Што гэта — дзёрзкасць?
Ці якія змены?
Ён жа адказвае за кожны іхні крок...
Няма акон — у цэлях толькі сцены,
Няма святла — між сценаў толькі змрок.
Што, далажыць аб дзёрзкасці начальству? —
Вам шах! Не дапаможа пешак раць.
Не, лепей з князем,
мусіць, не змагацца,
Не, лепей князю ўсё-такі прайграць.
Здаецца камендант.
I мару, нібы промнік,
Хавае ад сібірскіх лютых бур:
А можа, і князі яго успомняць,
Як вернуцца — хто знае? — ў Пецярбург.
«Палац князёў» — астрожная вязніца.
I ўдзень тут свечка хліпае, гарыць,
I полымя пудліва мітусіцца,
Як водбліскі няздзейсненай зары.
Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.