31-01-2017, 09:28
Алесь Салавей - Домік у Менску
1
Цвіці, вясна мая, цвіці!
З табой парываў пошуг поруч.
Няхай знікае ў нябыцці
глухіх часін туга і горыч.
Бязмежжа ніваў калыхай,
пашлі ім веслівыя сокі –
зямлі і неба дар – няхай
узносіць іх узрост высокі.
З тваёй ацвеценай красой
насіцьму ўсцешаную мрою:
на луг, аздоблены расой,
ступлю з праддзёнаю зарою.
Прайду па ім гаспадаром,
паклон пашлю багаццю ніваў,
сустрэну песняю свой дом –
вяшчуняй спору й плённых жніваў.
Цяпер-жа – немань, ноч над ім,
тугой засмучаным харомам,
ахутаў далі зманны дым,
спакой трывожаць высі громам.
Жуда над вокнамі брыдзе,
круччо сядзіць на шэрых стрэхах...
Ты засталася у бядзе,
мая пакіненая ўцеха!
2
А з тым харомам-домам я
маленькі дом успамінаю:
над самай Свіслачай стаяў,
ці сёння ён стаіць – не знаю.
Я ў ім пражыў аднюткі дзень
і ёй у ім глядзеў у вочы.
З вакна зайздросціў нам прамень,
як мы, на розвіт неахвочы.
Я голас ейны ў доме чуў –
той звон крыніц, нібы срабрысты.
Я з насалодаю адчуў
ягоны спеў крыштальна-чысты.
Пабачыў працу ейных рук
на ўзорах, ёю вышываных.
Я чуў – на вулцы голскі брук
змаўкаў, нібы зачараваны.
Мне помніць доўга дзень у тым
у доме простым, а раскошным.
Я мілым быў і дарагім
ягоным госцем – мо й апошнім.
Бязмежна ўдзячны дому й дню –
няўтоме рук і сціплай працы:
пазнаў я з імі прасціню
пышнейшай над усе палацы.
3
Мы нарадзіліся наўзбоч
здаволлем выпешчаных сцежак.
Сляпіла вочы цемра-ноч,
святлом нам быў маленькі ўзмежак.
Мы працярэбвалі шляхі
да межаў дзён, заўсёды ясных, –
ды адшпурляў віхор ліхі
да ночаў вечных і заўчасных.
Не песціў зваблены пагляд
зарніцаў ранніх і вячорных –
хмурнеў суровы гул гармат
сцяной дымоў – густых і чорных.
Нязгаснасць радасці здалёк,
як зніца, клікала, будзіла –
ды прыбліжальны мужны крок
гняла антыхрыстава сіла.
Мы не спыняліся, яе
вось-вось імкліва дасягалі...
Нястомна зло ланцуг куе
і не сціхаюць штормаў хвалі.
Куды ні глянь – на растанёх
прапекла крыж пакут прыгнула.
I тое, чым-бы жыць я мог, –
адным-аднюткім днём мільгнула.
4
Пакінуў з болесцяй яго –
ізноў паклікалі дарогі.
А дому йшчэ ні аднаго
я не знайшоў – так свет убогі.
Як шоўк – ля дому на двары
краса мураваў аксамітных.
Як жвір – заморскія каўры
маіх прытулкаў нявыбітных.
Ля дому ў пуні моцны сон,
як пух – і сена, і салома.
Як грант – чужы начлег-прыгон,
не адпачынак – толькі ўтома.
Ці-ж у маёй бядзе цяжкой
магільны холад камяніцы
замене сціплы мой пакой
у вокнах з позіркам дзянніцы?
Ці-ж у мужчынскіх споднях твар
пад голс эпохі маляваны,
заменіць мне яе – той чар,
ні з кім у свеце незраўнаны?
I той, хто страціў дом-харом,
пазнаў ля сцен чужых і ўпартых:
палац з раскошай і дабром
яго, найбеднага, не варты.
5
I з росным ранкам, з ясным днём,
і на зары, і на паўдзённі,
“адзіны дом, каханы дом” –
няўціхна сэрца б’ецца-звоне.
Граніц мінаючы драты,
брыдзе мой лёс гарбатым дзедам.
“Каханы ты, адзіны ты” –
утораць сэрцу думкі следам.
Званочкі-краскі, васількі.
Ці-ж то яны? Яны-ж – далёчы.
Між іх мільгаюць матылькі.
А ў думках – толькі дом і вочы.
Рамонкі – безліч, безліч іх!
Адна краса – палі і ўзмежкі.
А мне здаецца – вочаў тых
глыбокі смутак і... усмешкі.
Маркотны шлях. I пад ступой
скрыпяць пяскі, бы снег аб полаз.
Я не спаткаюся з табой
і больш не чуцьму ейны голас.
Ізноў палі. I бялізна
садоў-гаёў; на сэрцы – склока:
вакол вясна, цвіце вясна,
а вы... не блізка – так далёка...
Цвіці, вясна мая, цвіці!
З табой парываў пошуг поруч.
Няхай знікае ў нябыцці
глухіх часін туга і горыч.
Бязмежжа ніваў калыхай,
пашлі ім веслівыя сокі –
зямлі і неба дар – няхай
узносіць іх узрост высокі.
З тваёй ацвеценай красой
насіцьму ўсцешаную мрою:
на луг, аздоблены расой,
ступлю з праддзёнаю зарою.
Прайду па ім гаспадаром,
паклон пашлю багаццю ніваў,
сустрэну песняю свой дом –
вяшчуняй спору й плённых жніваў.
Цяпер-жа – немань, ноч над ім,
тугой засмучаным харомам,
ахутаў далі зманны дым,
спакой трывожаць высі громам.
Жуда над вокнамі брыдзе,
круччо сядзіць на шэрых стрэхах...
Ты засталася у бядзе,
мая пакіненая ўцеха!
2
А з тым харомам-домам я
маленькі дом успамінаю:
над самай Свіслачай стаяў,
ці сёння ён стаіць – не знаю.
Я ў ім пражыў аднюткі дзень
і ёй у ім глядзеў у вочы.
З вакна зайздросціў нам прамень,
як мы, на розвіт неахвочы.
Я голас ейны ў доме чуў –
той звон крыніц, нібы срабрысты.
Я з насалодаю адчуў
ягоны спеў крыштальна-чысты.
Пабачыў працу ейных рук
на ўзорах, ёю вышываных.
Я чуў – на вулцы голскі брук
змаўкаў, нібы зачараваны.
Мне помніць доўга дзень у тым
у доме простым, а раскошным.
Я мілым быў і дарагім
ягоным госцем – мо й апошнім.
Бязмежна ўдзячны дому й дню –
няўтоме рук і сціплай працы:
пазнаў я з імі прасціню
пышнейшай над усе палацы.
3
Мы нарадзіліся наўзбоч
здаволлем выпешчаных сцежак.
Сляпіла вочы цемра-ноч,
святлом нам быў маленькі ўзмежак.
Мы працярэбвалі шляхі
да межаў дзён, заўсёды ясных, –
ды адшпурляў віхор ліхі
да ночаў вечных і заўчасных.
Не песціў зваблены пагляд
зарніцаў ранніх і вячорных –
хмурнеў суровы гул гармат
сцяной дымоў – густых і чорных.
Нязгаснасць радасці здалёк,
як зніца, клікала, будзіла –
ды прыбліжальны мужны крок
гняла антыхрыстава сіла.
Мы не спыняліся, яе
вось-вось імкліва дасягалі...
Нястомна зло ланцуг куе
і не сціхаюць штормаў хвалі.
Куды ні глянь – на растанёх
прапекла крыж пакут прыгнула.
I тое, чым-бы жыць я мог, –
адным-аднюткім днём мільгнула.
4
Пакінуў з болесцяй яго –
ізноў паклікалі дарогі.
А дому йшчэ ні аднаго
я не знайшоў – так свет убогі.
Як шоўк – ля дому на двары
краса мураваў аксамітных.
Як жвір – заморскія каўры
маіх прытулкаў нявыбітных.
Ля дому ў пуні моцны сон,
як пух – і сена, і салома.
Як грант – чужы начлег-прыгон,
не адпачынак – толькі ўтома.
Ці-ж у маёй бядзе цяжкой
магільны холад камяніцы
замене сціплы мой пакой
у вокнах з позіркам дзянніцы?
Ці-ж у мужчынскіх споднях твар
пад голс эпохі маляваны,
заменіць мне яе – той чар,
ні з кім у свеце незраўнаны?
I той, хто страціў дом-харом,
пазнаў ля сцен чужых і ўпартых:
палац з раскошай і дабром
яго, найбеднага, не варты.
5
I з росным ранкам, з ясным днём,
і на зары, і на паўдзённі,
“адзіны дом, каханы дом” –
няўціхна сэрца б’ецца-звоне.
Граніц мінаючы драты,
брыдзе мой лёс гарбатым дзедам.
“Каханы ты, адзіны ты” –
утораць сэрцу думкі следам.
Званочкі-краскі, васількі.
Ці-ж то яны? Яны-ж – далёчы.
Між іх мільгаюць матылькі.
А ў думках – толькі дом і вочы.
Рамонкі – безліч, безліч іх!
Адна краса – палі і ўзмежкі.
А мне здаецца – вочаў тых
глыбокі смутак і... усмешкі.
Маркотны шлях. I пад ступой
скрыпяць пяскі, бы снег аб полаз.
Я не спаткаюся з табой
і больш не чуцьму ейны голас.
Ізноў палі. I бялізна
садоў-гаёў; на сэрцы – склока:
вакол вясна, цвіце вясна,
а вы... не блізка – так далёка...
Уважаемый посетитель, Вы зашли на сайт как незарегистрированный пользователь.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.
Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо войти на сайт под своим именем.