Сем'і сяброў, пісьменніка Кірылы Шыковіча і хірурга Антона Яраша, летам жывуць на дачы. У выхадны дзень Шыковіч запрасіў на абед Гукана, старшыню гарвыканкома. Некалькі гадоў назад яны разам напісалі кнігу пра дзейнасць падпольшчыкаў у гады Вялікай Айчыннай вайны. «Хрушчоўская адліга» многае змяніла ў свядомасці грамадства, таму пісьменнік лічыў патрэбным вярнуцца да падзей мінулага і хацеў ведаць, што на гэты конт думае аўтар «гісторыі», Гукан. Аднак Яраш, таксама былы падпольшчык, выказаў сумненне, ці варта цяпер, праз семнаццаць гадоў, варушыць былое. У свой час ён не пагадзіўся з ацэнкай гарадскога падполля, дадзенай у кнізе Гуканам. Пазіцыя сябра Шыковіча здзівіла і абурыла. Яраш растлумачыў: «...Калі ты сур'ёзна хочаш заняцца нашым падполлем, вось табе мая рука... А калі ты хочаш папсаваць старому чалавеку нервы, я ў такой гульні не ўдзельнічаю».

Читать в полной новости!!!

Биография Іван Шамякін

Родился 30 января 1921 года в селе Корма Добрушского района Гомельской области Белоруссии, в бедной крестьянской семье. Отец - Шамякин Петр Минович. Мать - Санклетия Степановна. Cупруга - Мария Филатовна. Дочери - Липа Ивановна (1941 г. рожд.), Татьяна Ивановна (1948 г. рожд.) и Олеся Ивановна (1960 г. рожд.).

Детство Ивана Шамякина прошло в родном селе, в том заветном уголке, где петухи пели сразу на три республики: Белоруссию, Россию и Украину. Быть может, именно красота родного края помогла развить литературный дар будущего большого писателя. Во время учебы в техникуме строительных материалов Иван Шамякин писал стихи и был членом литобъединения при городской газете "Гомельская правда". В 1940 году, окончив техникум, он женился и стал работать в райпромкомбинате города Белостока. Но вскоре был призван в армию. Служил командиром орудия в 33-м отдельном зенитно-артиллерийском дивизионе в районе Мурманска, где его и застала война.
Мурманск бомбили жестоко, зенитчикам при массовых налетах доводилось сбивать по 3-4 вражеских самолета. Вскоре Шамякина назначили комсоргом дивизиона. Он был знающим пропагандистом и интересным рассказчиком, поэтому бойцы слушали его с удовольствием. Для начальства он составлял всевозможные рапорты, выпускал стенгазету, боевые листки. Тогда же начал публиковаться в армейских газетах. Написал и напечатал первый рассказ.
Воинскую часть, в которую входил 33-й отдельный зенитный дивизион, в начале 1945 года перебросили в Польшу (в Познань), а потом в Германию. Там, на Одере, Иван Шамякин и встретил Великую Победу.

Сярод усіх твораў народнага пісьменніка Беларусі I. Шамякіна вылучаецца пенталогія "Трывожнае шчасце". Лёс яе герояў асацыіруецца з лёсам усяго пакалення, што прайшло праз цяжкія выпрабаванні вайны, змагаючыся на франтах, у партызанскіх атрадах, у цяжкіх пасляваенных умовах удзельнічала ў аднаўленні народнай гаспадаркі. Галоўныя героі пенталогіі — Пятро Шапятовіч і Саша Траянава. У першай аповесці "Непаўторная вясна", якую можна назваць гімнам юнацкаму каханню, паказаны перадваенныя гады. Пятро (студэнт тэхнікума) і Саша (толькі што скончыла медвучылішча) кахаюць адзін аднаго. Іх першае пачуццё ўзнёслае, непасрэднае, рамантычнае. Сарамлівы, поўны надзей і захапленняў, Пятро па натуры паэт. Усе яго вершы, крыху наіўныя, але шчырыя, прысвячаліся Сашы. Безумоўна, дзяўчына была вартай яго ўзнёслых вершаў і сардэчных прызнанняў. Адсутнасць жа жыццёвага вопыту, юнацкі максімалізм, пачуццё рэўнасці часам прыводзяць да непаразуменняў, спрэчак, складанасцей ва ўзаемаадносінах герояў. Аўтар імкнецца раскрыць духоўны свет маладых людзей, глыбіню іх пачуццяў, грамадзянскіх пазіцый. У хуткім часе недаразуменні герояў скончыліся, і Саша становіцца жонкай Пятра. Перад пачаткам вайны Пятра забіраюць у армію, і героі расстаюцца на доўгі час. У другой аповесці ("Начныя зарніцы") расказваецца пра лёс Сашы ў гады вайны, пра разгортванне падпольнай і партызанскай барацьбы на Беларусі.
Сюжэт аповесці «Непаўторная вясна» яшчэ не мае та- кой ускладненасці, драматызму, як у наступных частках пенталогіі. У цэнтры твора — духоўны свет герояў, іх узаемаадносіны. Пятро Шапятовіч і Саша Траянава паўстаюць перад намі на пачатку сваёй самастойнай жыццёвай дарогі. Яны яшчэ вельмі маладыя, звычайныя юнак і дзяўчына. Ён — студэнт будаўнічага тэхнікума, яна — вясковая фельчарка. 3 першых старонак твора мы даведваемся пра свет унутраных пачуццяў юнака, які едзе да дзяўчыны ў госці. Пятро думае толькі пра яе, марыць пра хуткую сустрэчу з Сашай. Ён верыць, нягледзячы на пачуццё рэўнасці, што «яна кахае яго назаўсёды». Каханая дзяўчына для Пятра Шапятовіча з'яўляецца высокім ідэалам, інакш кажучы, увасабленнем усяго самага светлага, чыстага, прыгожага.
Першае юначае каханне прыносіць героям аповесці радасці і пакуты. Пятра і Сашу збліжае, родніць шчырае, адданае, узаемнае пачуццё, яны, здаецца, створаны адно для аднаго, не могуць існаваць паасобку. Пісьменнік раскрыў непасрэднасць і шчырасць гэтых маладых людзей, тонка перадаў іх душэўныя перажыванні. Адносіны Пятра і Сашы пазбаўлены прагматызму, халоднага разліку, «ад гарачага сэрца» кожнага з іх залежыць лінія паводзін і выбар у той ці іншай сітуацыі. Пятро Шапятовіч — летуценная натура, рамантык і ідэаліст.

Античный миф в повести Ивана Шамякина « Гандлярка i паэт»
Это было одно из самых любимых произведений и самого Шамякина, и его читателей, и писал он с горечью:«Белорусская критика отмерила ей немного своего внимания... Разносов не было, при такой читательской заинтересованности разносить было рискованно: кто тебе после поверит? »
В чем же особое обаяние повести Ивана Шамякина и почему именно на нее среагировала идеологическая машина? Вспомним сюжет... Начинается война. Молодая минчанка Ольга Ленович, комаровская торговка, этакий аналог Элизы Дулиттл, выкупает из лагеря советского военнопленного — не из особых патриотических побуждений, а из чисто практических. Выкупленный оказывается поэтом... Как и ожидается, в процессе общения столь разных личностей происходит преображение ограниченной мещанки в верную подругу поэта и храбрую подпольщицу. Напрашивается сравнение с мифом о Пигмалионе и Галатее... Талантливый юноша–скульптор создал прекрасную мраморную девушку и оживил ее своей любовью.