Удых…Крык нованароджанага малога. Ён з’явіўся на святло, і адразу спрабуе абвясціць аб сваім нараджэнні ўсім свеце. Яго бацькі зараз шчаслівыя. А з чаго ўсе пачыналася? З кахання. А каханне не з’яўляецца дабром? Мне здаецца, што каханне-гэта сапраўднае дабро. Бо гэтае пачуцце прымушае людзей думаць не толькі аб сабе,але і аб іншых. Сам свет становіцца больш светлым. Хочацца ўсміхацца ўсім і кожнаму. Хочацца аддаваць той свет, які ў душы, увесь да кропелькі. Усе шчаслівыя, усе каханыя, усе добрыя.
Праходзяць гады. Гэты ж маленькі чалавечак ужо ў школе. Тут мы пачынаем разумець сапраўдныя грані дабра і зла, вучымся на паразах і чужых поспехах, ствараем сваю будучыню. А робім мы сардэчна? У падлеткавым узросце мы практычна забываем аб гэтым. Шкада. Вельмі шкада. Мы пастаянна ў інтэрнэце, мы забываем, каб абдымаць нашых мам, мы не саступаем месца ў аўтобусах, ругаемся. Дзе ж тое дабро, якому нас вучылі? Няўжо згублена? Дзе чалавечак, які смяяўся пару гадоў таму самым чыстым і крыштальным смехам? Сучасны свет нібы паглынуў сардэчна. Хіба мы-людзі? Не, мы ператвараемся у цені, калі забываем аб іншых, калі мы запираем на замак прамяні сонца, якія заўседы жывуць у нас…Часам мне хочацца выйсці на плошчу і крыкнуць: “Людзі, чыніце дабро! Жывіце! Радуйцеся кожнаму дню!”… Але я разумею рэакцыю людзей. Не зразумеюць, засмяюць. Чэрствыя і няшчасныя. Але што значыць тады чалавек? Разумнае жывёла. Не вельмі прыемна, ці не праўда? Мне ўспамінаюцца словы Бетховена: “Я не ведаю іншых прыкмет перавагі, акрамя дабрыні”. Прыгожыя словы, прыгожы сэнс. Мы павінны быць добрымі, гэта наша прызначэнне. Зрабіце сардэчна прама цяпер: скажыце прыемнае слова сваім блізкім, усміхніцеся (так-так, прама цяпер!), падумайце аб тым, хто мае патрэбу ў вашай дапамогі.
Менавіта з дабра пачынаецца чалавек, менавіта з ім ен павінен прайсці па жыцці.Людзі, памятайце гэта.