«Чалавек жыве на зямлі, на сваей зямлі, на сваей малой радзіме. Мы жывем у горадзе Віцебску – гэта і ёсць наша малая радзіма. Нас акружаюць лясы, палі, рэкі, азёры, сады. Гэта наша прырода. Яна дае нам ежу, вопратку, сагравае нас… Прырода наша шчодрая і адорвае нас усім тады, калі мы яе беражэм. Чалавек у прыродзе з’яўляецца гаспадаром, таму што ён валодае гэтымі багаццямі, карыстаецца імі, – так я разумею слова «гаспадар».- але сапраўдны гаспадар павінен абавязкова працаваць, каб зямныя скарбы не толькі кончылася, але і служылі нашым нашчадкам».

Каб заўсёды мець у жыцці тое, што трэба чалавеку трэба не толькі «гаспадаром славіцца», але і «быць гаспадаром». Для чалавека трэба жыллё – гэта будаўнічы матэрыял: лес і гліна з пяском. Трэба берагчы лес, каб лясныя багацці не кончылася, саджаць новыя дрэвы, каб яны выраслі для будучых пакаленняў.
«Славіцца гаспадаром»- гэта значыць, што цяпер усе спажываць, не думаючы пра будучыню. Хоць і вялікія нашы запасы, але калі іх не прымнажаць, яны будуць прападаць. Для харчавання людзям патрэбныя прадукты: хлеб, гародніна, садавіна, мяса, значыць, чалавек павінен працаваць, каб усе гэта вырасьціць. Але глеба таксама губляе урадлівасць, трэба аб гэтым думаць, і павышаць урадлівасць, ўносячы ўгнаенні, добра апрацоўваць зямлю.

Таксама нам неабходна вада, якая знаходзіцца ў рэках. Ваду ў рацэ нельга забруджваць, таму што ў рэках таксама жывуць многія жывёлы, якія могуць загінуць. Брудную ваду нельга піць. Сапраўдны гаспадар не павінен забруджваць ваду і навакольнае асяроддзе, а павінен клапаціцца аб ёй.Я думаю, што буду сапраўдным гаспадаром сваей роднай зямлі, так як я люблю прыроду, свой край, сваю малую радзіму.